مذاکرات تغییرات آب و هوایی امسال با هدف از بین بردن شکاف بین کشورهای ثروتمند و فقیر بر سر اینکه چه کسی هزینه گرمایش جهانی را پرداخت می کند، در شهر ساحلی شرم الشیخ مصر برگزار می شود. جهان با تهدیدات ناشی از جنگ، بحران انرژی و خطر رکود جهانی مواجه است، با همه این وجود موضوع تغییرات آب وهوایی فراموش نشده است. اتفاقات شدید و مرگبار آب و هوایی تقریباً در تمام نقاط کره زمین در ماه های اخیر رخ داده است و به رهبران و شهروندان یادآوری می کند که باید سریع دست به کار شوند. کمتر کشوری در گردهمایی COP27 نسبت به پاکستان از تغییرات اقلیمی آسیب دیده است، کشوری که نمونه ای از نابرابری عمیق موجود در معمای تغییرات آب و هوایی است. پاکستان کمتر از 1 درصد از انتشار سوخت های فسیلی که باعث گرم شدن سیاره می شود را امروز به عهده دارد، اما تابستان امسال متحمل باران های ویرانگر شد که به دلیل تغییرات آب و هوایی بوده که یک سوم خاک این کشور را زیر سیل گرفت و حدود 30 میلیارد دلار خسارت به بار آورد. منیر اکرم، دیپلمات پاکستانی رئیس گروه کشورهای در حال توسعه G77 گفت شمال جهانی باید متوجه باشد که این یک موضوع جهانی است که در حال حاضر کشورهای در حال توسعه را به شکلی نامتناسب تحت تأثیر قرار می دهد، اما تأثیرات آن در حال افزایش و گسترش است. این آزمون نهایی عقلانیت انسانی است که بتوانیم با وجود همه تفاوت‌های سیاسی با هم کار کنیم. از اولین جلسه که از سال 2016 در آفریقا برگزار شده اختلاف نظر در مورد اینکه چه کسی باید هزینه آسیب های ناشی از رویدادهای شدید آب و هوایی بپردازد، موضوع بحث ها در COP27 بوده است. در حالی که کشورهای در حال توسعه می خواهند جبران تاثیرات گرمایش را مشاهده کنند ولی کشورهای ثروتمند به دلیل نگرانی از شروع مطالبه های مالی نامحدود از سوی کشورهای فقیر در راستای این جلسات، بسیار دست به عصا رفتار می کنند. برخی از جلسات گذشته COP منجر به توافق‌های مهمی شد که مبارزه بشریت با تغییرات آب و هوایی را شکل داد. در سال 1997، امضاکنندگان پروتکل کیوتو اذعان کردند که کره زمین به دلیل انتشار گازهای گلخانه ای ساخته دست بشر در حال گرم شدن است و متعهد به کاهش آن شدند. در سال 2015، رهبران جهانی بر اساس توافقنامه پاریس توافق کردند که کاهش انتشار گازهای گلخانه ای لازم را انجام دهند تا دمای کره زمین تا پایان قرن به زیر 2 درجه سانتیگراد افزایش یابد و در حالت ایده آل نزدیک به 1.5 درجه سانتیگراد باشد. بعید است که COP27 به یک معامله تاریخی به این شکل دست یابد. این برنامه که توسط ریاست جمهوری مصر به عنوان اجرا نامگذاری شده است، در عوض قصد دارد تعهدات گذشته را به واقعیت تبدیل کند.
میزان تولید دی اکسید کربن(هزار تن)
سران بیش از 100 کشور برای شرکت در این کنفرانس به شرم الشیخ می روند. در میان مهم‌ترین نام‌ها می‌توان به جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا، لوئیز ایناسیو لولا داسیلوا، برنده انتخابات ریاست‌جمهوری برزیل و ریشی سوناک، نخست‌وزیر جدید بریتانیا اشاره کرد . ریشی سوناک پس از اعلام حضور بوریس جانسون، نخست‌وزیر سابق، تصمیم اولیه خود را برای شرکت نکردن تغییر داد. همچنین اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا و رهبران اروپایی مانند امانوئل مکرون فرانسوی و اولاف شولز از آلمان حضور خواهند داشت. روسای جمهور آفریقا از جمله ویلیام روتو از کنیا و مکی سال از سنگال صداهای برجسته در میان رهبران کشورهای در حال توسعه خواهند بود، در حالی که وزیر آب و هوای پاکستان، شری رحمان احتمالاً بحث در مورد عدالت آب و هوا را رهبری خواهد کرد. احتمالا مهم ترین غیبت، غیبت شی جین پینگ، رهبر چین و نارندرا مودی نخست وزیر هند خواهد بود. چین بزرگترین و هند سومین منتشر کننده گاز دی اکسید کربن در جهان هستند. شرکت نکردن این دو کشور در این گردهمایی می تواند حاوی پیام های مهمی در مورد رویکرد این دو کشور در مورد تصمیمات تغییرات اقلیمی این گردهمایی باشد. همچنین نام های بزرگ مالی و تجاری کمتری نیز نسبت به یک سال پیش شرکت خواهند کرد مانند لری فینک، رئیس شرکت بزرگ سرمایه‌گذار Blackrock و مدیران عامل Citigroup Inc و Standard Chartered Plc، در جلسه شرکت نخواهند کرد. هر سه در گردهمایی تغییرات اقلیمی گلاسکو شرکت کرده بودند.
با همه این وجود شرکت نکردن کشورهایی که در تولید گازهای گلخانه ای بیشترین سهم را دارند از یک سو و چشمانداز نگران کننده بحران انرژی، رکود اقتصادی و جنگ از سوی دیگر می تواند اجرایی شدن تصمیماتی که در این گردهمایی گرفته می شود را با چالش جدی مواجه کند. علیرغم پیشرفت اولیه ای که موضوع جبران خسارت کشورهای فقیرتر که از تغییرات آب و هوایی آسیب دیده اند را برای اولین بار در دستور کار قرار داد، نمایندگان در مورد چشم انداز تعهدات جدید خوش بین نیستند. افزایش قیمت انرژی که با جنگ روسیه در اوکراین تسریع شده است، بسیاری از دولت ها را بر آن داشته است که امنیت عرضه را به انتقال به انرژی پاک ترجیح دهند.
